Blog

Een eerste blogje. Waar ga je beginnen? Gewoon maar een stukje uit het alledaagse leven? Een verbaasmomentje? Dat lijkt me wel wat.

We waren onlangs in een van de grotere doe-het-zelf-klus-hallen hier in de buurt. Zo eentje met een flinke tuinafdeling en waar je ook van alles kan kopen voor huisdieren. Want dat schijnt ook bij het kluswerk te horen. Zoekend naar wat lekkers voor onze kat kwamen we bij een rek met een grote diversiteit aan producten. Een waar luilekkerland voor het poezebeest. De keuze was snel gemaakt en een aantal zakjes met lekkere tussendoortjes verdwenen in het mandje. Eerst toch maar even de houdbaarheid van dit lekkers controleren. Vier verschillende “snacks” hadden we uitgezocht. Van de eerste was de houdbaarheidsdatum al ruim voor de kerstdagen van 2015 verstreken (op het moment dat we in de winkel waren, was de langste dag van het jaar net achter de rug). De tweede was slechts gegarandeerd tot februari van dit jaar en de derde was een maand over datum. Alleen de vierde soort kon de toets der houdbaarheidskritiek doorstaan, zij het met moeite. Want de inhoud van het zakje moest dan wel nog voor september genuttigd worden.

Braaf als wij zijn spraken we daar uiteraard een van de medewerksters op aan. Haar antwoord verbaasde ons wel een beetje. Want – hoewel geheel in haar eentje – gaf zij als antwoord: “Ja, dat weten we. We zijn er mee bezig, maar we zijn ook maar alleen.” We keken nog even rond of er wellicht een eeneiige tweelingzus van deze dame rondliep die we over het hoofd zagen. Maar nee hoor, deze medewerkster was geheel alleen, ondanks haar volharding in haar antwoord dat er kennelijk meer waren. Een gevalletje schizofrenie dan wellicht? Want “we zijn ook maar alleen” lijkt toch een zinsnede waaruit een duidelijke tegenstrijdigheid spreekt. Of was het misschien directe familie van ons aller koning en sprak zij vanuit het koninklijk meervoud?

De zakjes hebben we maar mooi in de schappen gelaten. Grote kans dat ze er nu nog steeds liggen.