Blog

Struinen door de bossen van Exloo

Afgelopen week was het weer zover. De herfst was duidelijk haar intrede aan het doen: frisjes, maar wel droog, gelukkig. Rond een uur of half tien maakte ik mij op voor mijn afspraakje. Ons afspraakje, want Joes, onze Friese stabij, ging ook mee. Nou, moest mee eigenlijk, want dit uitstapje was speciaal voor hem. Hij had al in de gaten dat er iets ging gebeuren, hij vertrouwde het voor geen meter en drentelde door het huis.

Nog even een bak koffie en dan naar boven mijn groene broek aantrekken. Een anti-tekenbroek, want tegenwoordig weet je maar nooit als je de natuur in gaat. Die kleine rotbeestjes kunnen een hoop ellende veroorzaken en dat kun je maar beter voor zijn. (Hoe die krengen ooit toegelaten zijn op die ark is me nog steeds een volslagen raadsel, want een positieve bijdrage aan het ecosysteem heb ik tot op heden nog niet kunnen ontdekken.) Toen ik de trap af kwam was Joes in alle staten. De groene broek! De baas heeft zijn groene broek aan! Voor Joes synoniem aan vrijwel altijd een ritje met de auto en iets leuks doen. Hij stuitert de bijkeuken in, ik kan hem nog net in zijn tuigje hijsen en voor je het weet zit hij in de auto. Gelukkig weet ik tijdig het portier open te doen om te voorkomen dat hij in al zijn enthousiasme tegen een dichte deur springt. Na een ritje van drie kwartier arriveren we in de bossen van Exloo, Joes heeft feilloos in de gaten wat we gaan doen. Met een flinke dosis “schoolreisjesspanning” zit hij op de achterbank te piepen. Speuren met Wendi van Voorst, dat gaan we doen vandaag.

Ooit had ik nog het idee om met Joes naar jachttraining te gaan. Niet omdat ik de jacht een warm hart toedraag, integendeel, maar om samen met hem iets leuks te doen. Apporteren, dummy’s uit het water vissen, struinen door de natuur. Maar al snel hadden we in de gaten dat dit niks voor Joes zou zijn. Apporteren doet hij wel, twee keer, en dan houdt hij het voor gezien. En qua zwemmen is het precies zijn baasje: niet verder dan tot de buik in het water. Da’s meer dan genoeg. Maar niet om een dummy op te halen die vijftien meter verderop drijft natuurlijk. En daarom hebben we dit jaar een proefles gedaan om te speuren. De donderstraal had meteen in de gaten hoe het in elkaar zat en wist Wendi in no time te vinden.

Daar hadden we zijn hobby gevonden! Het perfecte samenspel tussen baas en hond! En dat in een prachtige omgeving. Van enige interactie is echter geen sprake. Joes sleurt me met een flink wandeltempo over bospaden en -paadjes, door struikgewas en over zandweggetjes. De kruisingen en splitsingen werkt hij meestal mooi uit voordat hij zijn pad vervolgt. En over het algemeen raakt hij het spoor onderweg niet bijster. Na twee tot drie kilometer ligt de beloning weer op hem te wachten: onvervalste knakworstjes van Albert Heijn met 2 Beter Leven sterren. Daar doet hij het voor!

Geloof me, het is stevig aanpoten ondanks het feit dat ik door het hardlopen een redelijk goede conditie heb. Als we dan in de auto stappen en naar huis rijden, ligt er eentje moe en voldaan te slapen op de achterbank. Om dit thuis zonder problemen voort te zetten.

En mijn groene broek kan weer in de kast, tot een volgende keer.

Naschrift 01-07-2020

Op 20 januari 2020 hebben we helaas veel te vroeg afscheid moeten nemen van onze lieve Joes. Hij mocht slechts zeven jaar worden. Ter nagedachtenis heeft Lonneke Grimbergen op ons verzoek deze tekening van hem gemaakt. Zo waarheidsgetrouw, zo mooi, zo Joes.

Deze tekening heeft een prominente plek gekregen in ons huis, net zoals Joes voor altijd een prominent plekje in ons hart zal hebben.

Dag lieve Joes.