Blog

Het is verrassend om te zien hoe heden ten dage het schrijven van taalfouten een algemeen geaccepteerd verschijnsel schijnt te zijn. Als je de taalblunders soms ziet, lijkt het er op dat zo’n beetje meer dan tweederde van de bevolking nooit op school heeft gezeten of in ieder geval nooit Nederlandse les heeft gehad. En anders wordt het gerelateerd aan een meer of mindere mate van dyslexie, wat de afgelopen decennia zowat epidemische vormen heeft aangenomen. Het heeft zich in ieder geval sneller verspreid dan een gemiddelde seksueel overdraagbare aandoening. 

Ik ga ma is na me huis

Hoe vaak krijg je niet te horen: “je snapt toch wat er bedoeld wordt”, als je iemand wijst op een taalfout? Tja, als dat de maatstaf moet zijn bij het schrijven van teksten kunnen we de Dikke van Dale en het Groene Boekje wel meteen bij het oud papier zetten. Schaf de Nederlandse les op de scholen maar af en sluit alle faculteiten der Nederlandse letteren. Zo ver zal het hopelijk niet komen. Dat taal, zoals vele andere zaken, aan veranderingen onderhevig is, staat buiten kijf. En dat daardoor schrijfwijzen in de loop der jaren veranderen is een logisch gevolg. Anders hadden we nu nog steeds het Oud-Nederlandsch als in de tijd van Joost van den Vondel geschreven en gesproken. Dat willen we immers ook niet. Maar een klein beetje de juiste schrijf- en spellingwijze volgen lijkt me toch geen onoverkomelijke opgave. Zeker in officiële correspondentie en documenten. Geloof me, ik heb sollicitatiebrieven naar het ronde archief verwezen omdat er taalfouten in stonden. En formele rapporten waar taalblunders in staan neem ik ook meteen met een flinke korrel zout. Want als je de moeite niet neemt om voldoende aandacht aan de juiste schrijfwijze te besteden, hoe serieus moet ik dan met de rapportage omgaan?

Tikfoutje

Een ander argument dat gebruikt wordt, is dat we nu eenmaal niet allemaal gestudeerd hebben. Ook die vlieger gaat niet op. Het volgen van een hogere of universitaire opleiding heeft niets met foutloos schrijven te maken. Zo ben ik ooit afgehaakt bij een collega die een universitaire opleiding had en zonder blikken of blozen “elektrischetijt” op het bord schreef. Ik bedoel maar. Natuurlijk maken we allemaal wel eens een tikfout en ik ben daar zeker geen uitzondering op. Maar met een beetje meer aandacht bij het schrijven van teksten kom je al een heel eind. En vertrouw alsjeblieft niet op de spellings- en grammaticacontrole van vriend Gates en consorten. Ook zo’n lekker veelgehoord argument. “De spellingscontrole van Word zei dat het goed was”, krijg je dan te horen. Software kent zijn beperkingen en je kunt er niet blind op varen. Een beetje zelf nadenken hoort er ook gewoon bij. 

Niet roomscher

Nogmaals, ik maak heus ook wel eens een schrijffout. Maar met zorgvuldig nalezen van de tekst kom je een heel eind en pik je ze er alsnog uit. Ik kan in ieder geval met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat ik te alle tijde, ter allen tijden, ten aller tijden, ten allen tijde, te alle tijden, ter alle tijde, ten aller tijde, te aller tijde, ter allen tijde, ten allen tijden, te aller tijden, ter aller tijde, ten alle tijden, ter aller tijden, ten alle tijde, te allen tijden, ter alle tijden…

altijd mijn best zal doen om zo foutloos mogelijk te schrijven 🙂

Schermafdruk van www.vandale.nl