Blog

Natuurfotografie is vaak een kwestie van veel geduld. Wachten op een plekje waar die ene vogel regelmatig terugkeert. Of een gebied afstruinen omdat deze soort zich daar ophoudt. Maar het is soms ook een kwestie van geluk. Gisteren had ik zo’n mazzeltje. Ik was in de buurt van de Oostpolder, een prachtig natuurgebied aan de noordkant van het Zuidlaardermeer, waar ook de zeearend (Haliaeetus albicilla) broedt. Er was daar een ralreiger (Ardeola ralloides) aanwezig en die wou ik nog wel even zien. In juni 2016 had ik deze reigerachtige al een keer eerder gezien en gefotografeerd bij het Dannemeer. Gelukkig zat hij er nog, maar wel ver weg. Verder dan in 2016 in ieder geval, dus geen mooie plaatjes deze keer. Maar door de telescoop was hij mooi te zien. 

Met of zonder zwarte staartpunt

Op de terugweg reed ik langzaam over het grindweggetje om te voorkomen dat ik letterlijk te veel stof deed opwaaien. En om natuurlijk goed rond te kijken of er nog iets leuks te zien was. Op een gegeven moment zag ik een auto schuin op de weg staan en uit het raam stak een flinke telelens. Daar moest dus iets zitten. En ja hoor, links in de berm zag ik iets kleins rondscharrelen: een wezel (Mustela nivalis) of een hermelijn (Mustela erminea)! Dus ook mijn auto schuin op het pad en de teletoeter zo goed als het ging door het openstaande raam. Het beestje had iets in zijn bek en sleurde het mee terwijl hij haastig het pad overstak. Ik maakte zoveel mogelijk foto’s, maar zat er een beetje onhandig voor. Maar ik zag wel duidelijk zijn zwarte staartpunt. Een hermelijn dus. Aan de andere kant van het pad aangekomen bleef hij even staan om zijn weg langs de bermkant in mijn richting te vervolgen. 

Jong of prooi?

Af en toe hield hij in, mij angstvallig in de gaten houdend. En voor ik het in de gaten had was hij alweer in het hoge gras verdwenen. Een prachtige ontmoeting met een paar mooie foto’s als resultaat. Ik heb diezelfde avond een foto geplaatst in een Facebookgroep voor determinatie van planten en dieren. Want wat had het diertje nu in zijn bek? Ik ging eerst uit van een prooi, maar een van de reacties was dat het ook een jong kon zijn. Wezels en hermelijnen hebben immers de gewoonte om hun jongen af en toe te verplaatsen. Ik had dat ook wel een keer bij Springwatch van de BBC gezien. Het moederdier bracht de jongen een voor een over naar het nieuwe onderkomen. Maar als ze jongen oppakken zal dat veel eerder bij de nek zijn voor de schouderbladen, zoals een katachtige dat ook doet. Dit diertje had het beestje achter de schouderbladen beet, wat het vermoeden op een prooi deed versterken.

Na een dag discussie op Facebook neigde het resultaat meer richting een jonge woelrat (Arvicola amphibius). 

Jammer van de prooi, maar ik ben weer een mazzeltje en een ervaring rijker.